Zelfportretten
Remigius Narcissus
Narcissus, zo wil de Griekse mythologie, werd zó verliefd op zijn weerspiegeling in een poel water, dat hij stierf omdat hij vergat te eten en te drinken.
De kop van dit stukje is -met enige zelfspot- een variant op mijn doopnaam Remigius Franciscus.
Hierbij drie recente zelfportretten, uit de serie Het EGO in 60 delen.
Voordeel van het zelfportret is dat er geen onenigheid bestaat tussen schilder en model. Ik ben het per definitie met mezelf eens. Ik kan het zo misvormd maken als ik zelf wil. En wat mij als schilder interessant lijkt, voer ik als model graag uit.
Uitkijken!
‘Uitkijken!’ volgde op acht voorstudies op papier, die op hun beurt weer voort kwamen uit een serie van 150 foto’s (mijn camera laat zich bedienen met een infrarood-afstandsbediening). Veel transparante lagen medium met grafietgrijs en daarna de karakteristieke en hoekige vormen en contouren aangezet met acrylmarkers.
Van die acht voorstudies op papier heb ik twee portretten op MDF geplakt en ze vervolgens op de contourlijn uitgezaagd met een decoupeerzaag. Vervolgens de rand zwart geschilderd en de kop gevernist en dat dan weer op zwart MDF bevestigd. Waaraan dan een ophangmechanisme kan worden bevestigd.
De eerste hangt in de hal van mijn woning. Als gezellig welkom, zeg maar.
Groepstentoonstelling Breda’s Museum
Begin 2016 organiseerde Dutch Master Painters in het Breda’s Museum een tentoonstelling over portretkunst in Nederland. Ik mocht er hangen met 16 portretten. Op een drafje maakt ik dit zelfportret met hoodie. Net op tijd klaar gelukkig. Lekker groot, want je wilt opvallen in zo’n museumzaal. Maar voor een museum is dit een bescheiden maatje hoor. Nu weer terug in m’n atelier staat het daar knap in de weg. Is het niks voor u, voor boven de bank?
Verticaal
‘Lachen!’ (2010) is gemaakt als kritiek op de noodzaak van een ontbloot gebit bij onze tegenwoordige selfies en snapshots. Probleempje met die ironie, is dat dit eigenlijk wel een grappig portret is geworden. En dus is het als kritische noot mislukt. Ik had het vooraf veel grimmiger in m’n hoofd.
Een uitgebreid artikel over de opbouw van dit hyperblije portret, vindt u als downloadable PDF op mijn biografie-pagina.
Het andere langgerekte portret -‘Luister …’ (2012)- is meer een handenstudie. Het hangt als conversatiestuk (‘sssst’) boven een Amsterdamse eettafel.
In de stijl van
In het verleden heb ik voor Atelier Magazine een aantal artikelen geschreven en geschilderd. Voor ‘In de stijl van Chuck Close’ (2014) maakte ik een zelfportret als studie, alvorens ik de geleerde lessen toepaste op een portret van mijn toen zes maanden oude niet-biologische kleinzoon ‘Mels Remigius’.
Het artikel over de stijl van Chuck Close – in hokjes denken- is te downloaden via mijn biografie-pagina.
De roze bril
De Roze Bril schilderde ik als metafoor voor mijn carrièreswitch in 2008:
Na jaren een bestaan in de kunstwereld te hebben geïdealiseerd, zet ik daadwerkelijk die stap, zet mijn roze bril af en … blijkt er een stevige crisis te zijn uitgebroken!
Ach ja, er zouden nog vele crises volgen.
Nog meer van mijn zelfportretten kunt u zien in ‘Het EGO in 60 delen‘ en ‘De 7 Hoofdzonden‘.