Remigius Narcissus
Narcissus, zo wil de Griekse mythologie, werd zó verliefd op zijn weerspiegeling in een poel water, dat hij vergat te eten en te drinken. Met de dood tot gevolg. De subtitel van deze pagina is -met enige zelfspot- een variant op mijn doopnaam Remigius Franciscus.
Hieronder drie recente zelfportretten uit een serie van 60, gemaakt in het jaar dat ik 60 werd. Zie: Het EGO in 60 delen.
Het zelfportret
Voordeel van dit onderwerp is dat er geen onenigheid bestaat tussen schilder en model. Ik ben het per definitie altijd met mezelf eens. Ik kan het met mijn eigen gelijkenis zo bont maken als ik zelf wil. En wat mij als schilder interessant lijkt, voer ik als model graag uit.
Als model voor mijn zelfportretten ben ik slechts een vorm, een acteur. Handig, want ik ben zelf altijd bij de hand.
Vervreemding in zwart/wit
Speurende strakke koppen in donkere motorbrilletjes. Volgens de titel zijn ze aan het ‘Uitkijken!’ Maar voor of naar wat dan? Die ene badgast kijkt je recht aan! Raar sfeertje.
‘Uitkijken!’ volgde op acht voorstudies op papier, die op hun beurt weer voort kwamen uit een serie van 150 foto’s (mijn camera laat zich bedienen met een infrarood-afstandsbediening). Veel transparante lagen medium met grafietgrijs en daarna de karakteristieke en hoekige vormen en contouren aangezet met acrylmarkers.
Van die acht voorstudies op papier heb ik twee portretten op MDF geplakt en ze vervolgens op de contourlijn uitgezaagd met een decoupeerzaag. Vervolgens de rand zwart geschilderd en de kop gevernist en dat dan weer op zwart MDF bevestigd. Waaraan dan een ophangmechanisme kan worden bevestigd.
De eerste hangt in de hal van mijn woning. Als gezellig welkom, zeg maar.
Groepstentoonstelling Breda’s Museum
Begin 2016 organiseerde Dutch Master Painters in het Breda’s Museum een tentoonstelling over portretkunst in Nederland. Ik mocht er hangen met 16 portretten. Op een drafje maakt ik dit zelfportret met hoodie. Net op tijd klaar gelukkig. Lekker groot, want je wilt opvallen in zo’n museumzaal. Maar voor een museum is dit een bescheiden maatje hoor. Nu weer terug in m’n atelier staat het daar knap in de weg. Is het niks voor u, voor boven de bank? Hier leest u meer over mijn expositie in het Breda’s Museum.
Verticaal
‘Lachen!’ (2010) is gemaakt als kritiek op de noodzaak van een ontbloot gebit bij onze tegenwoordige selfies en snapshots. Probleempje met die ironie, is dat dit eigenlijk wel een grappig portret is geworden. En dus is het als kritische noot mislukt. Ik had het vooraf veel grimmiger in m’n hoofd.
Een uitgebreid artikel over de opbouw van dit hyperblije portret, vindt u als downloadable PDF in de archief-sectie alhier.
Het andere langgerekte portret -‘Luister …’ (2012)- is meer een handenstudie. Het hangt als conversatiestuk (‘sssst’) boven een Amsterdamse eettafel.
In de stijl van
In het verleden heb ik voor Atelier Magazine een aantal artikelen geschreven en geschilderd. Voor ‘In de stijl van Chuck Close’ (2014) maakte ik een zelfportret als studie, alvorens ik de geleerde lessen toepaste op een portret van mijn toen zes maanden oude niet-biologische kleinzoon ‘Mels Remigius’.
Ik heb er een webpagina over gemaakt en een archief-item, waarin een heel bijzonder gemonteerde foto staat van half-schilderij / half portretfoto. Vanzelfsprekend is daar ook de PDF van het artikel te downloaden.
De Zeven Hoofdzonden
De hoofdzonden zijn in de kunsten talloze keren als thema gebruikt. Van ‘De Goddelijke Comedie’ van Dante Alighieri tot de film ‘Se7en’ met Brad Pitt. Zelfs Unilever geeft zijn Magnum-ijsjes de namen van de zeven hoofdzonden. De morele les van deze hoofdzonden is in de zesde eeuw vastgelegd door paus Gregorius I. Een waarschuwing aan de volgelingen van zijn kerk: ‘Kijk uit, zulk gedrag leidt tot het eeuwige vagevuur!’ Het is een doorwrocht verhaal, ook al geloof je niet in de eeuwigheid. Meebuigen als het riet, minder egocentrisme, meer relativering en discipline. Niet onverstandig.
Meer tekst en uitleg over deze serie -waarom deze vorm, waarom deze kleuren- leest u in ‘De 7 Hoofdzonden’ in het archief. Daar kunt u ook het artikel van 6 pagina’s downloaden uit Atelier Magazine uit 2011.
De Roze Bril
De Roze Bril schilderde ik als metafoor op mijn carrièreswitch in 2008:
Na jaren een bestaan in de kunstwereld te hebben geïdealiseerd, zet ik daadwerkelijk die stap, zet mijn roze bril af en … blijkt er een stevige crisis te zijn uitgebroken!
